Τόμος 10 (1992) – Τεύχος 1 – Άρθρο 1 – Επιθεώρηση Κλινικής Φαρμακολογίας και Φαρμακοκινητικής-Ελληνική Έκδοση – Volume 10 (1992) – Issue 1 – Article 1 – Epitheorese Klinikes Farmakologias και Farmakokinetikes-Greek Edition

 

Τίτλος – Title
Συστήματα άμυνας του Οργανισμού. Β: Μηχανισμοί επίκτητης ανοσίας. Σύγχρονη Θεώρηση
Specific defense mechanisms
Συγγραφέας – Author Σ.Τ. ΠΛΕΣΣΑΣ και Χ.Τ. ΠΛΕΣΣΑΣ
S.T. PLESSAS and C.T. PLESSAS
Παραπομπή – Citation ΦΑΡΜΑΚΟΝ-Τύπος: Επιθεώρηση Κλιν. Φαρμακολ. Φαρμακοκινητ.

10: 5-29 (1992)

PHARMAKON-Press: Epitheorese Klin. Farmakol. Farmakokinet.

10: 5-29 (1992)

Ημερομηνία Δημοσιευσης – Publication Date Ιανουάριος 1992 – January 1992
Γλώσσα Πλήρους Κειμένου –
Full Text Language
Ελληνικά – Greek
Παραγγελία – Αγορά –
Order – Buy
Ηλεκτρονική Μορφή: pdf (15 €) –
Digital Type: pdf (15 €)
pharmakonpress[at]pharmakonpress[.]gr
Λέξεις κλειδιά – Keywords ανοσολογία, ειδικές ανοσολογικές απαντήσεις, αντιγόνα, αντισώματα, χυμική ανοσία, κυτταρικής δράσης ανοσία, λεμφοκύτταρα, Β-λεμφοκύτταρα, πλασμα­τοκύτταρα, ανοσοσφαιρίνες, μηδενικά κύτταρα, φυσικοί φονείς κύτταρα, φυσικά κυτ­ταροτοξικά κύτταρα, Τ-λεμφοκύτταρα, Τ-βοηθητικά κύτταρα, Τ-κατασταλτικά κύτταρα, κυτταροτοξικά Τ-κύτταρα, λεμφοκίνες

immunology, specific immune responses, antigens, antibodies, humoral immunity, cell-mediated immunity, lymphocytes, B-lymphocytes, plasma cells, immunoglobulins, null cells, natural killer cells, natural cytotoxic cells, T-lymphocy­tes, T-helper cells, T-suppressor cells, cytotoxic T-cells, lymphokines

Λοιποί Όροι – Other Terms Άρθρο
Article
Περίληψη – Summary Η ανοσολογiα, σχετικά και­νούργιος κλάδος της Ιατρικής επηρεάζει τις γνώσεις μας καθώς και τη διάγνωση και θερα­πεία πολλών διαφορετικών νόσων. Αυτή ασχο­λείται με τις ειδικές ανοσολογικές απαντήσεις δηλαδή με τους μηχανισμούς άμυνας του οργα­νισμού οι οποίοι λειτουργούν μόνο όταν ένα άτομο έχει εκτεθεί προηγουμένως σε μια ορισμένη ουσία. Ουσίες ικανές να διεγείρουν ανοσολο­γικές απαντήσεις είναι γνωστές σαν αντιγόνα, το οποία μπορεί να διεγείρουν την παραγωγή αντι­σωμάτων. Υπάρχουν δύο μηχανισμοί ειδικής ανοσίας (α) η χυμική ανοσία, η οποία εμπλέκει την παραγωγή αντισωμάτων από τα Β-κύτταρα και (β) η κυτταρικής δράσης ανοσία, στην οποια ειδικά Τ-λεμφοκύτταρα αντιδρούν κατευθείαν με το ξένο υλικό. Τα λεμφοκύτταρα παίζουν κεντρι­κό ρόλο στο ανοσολογικό σύστημα, θεωρούμενα υπεύθυνα για τις δράσεις του. Τα κύτταρα αυτά δε μπορεί να φαγοκυτταρώσουν, αλλά αντίθετα εκδηλώνουν άλλες ειδικές ιδιότητες: (α) αυτά φέρουν ειδικούς υπσδοχείς επιφανείας, οι οποίοι επιτρέπουν κάθε κύτταρο να αντιδρά με ένα ορισμένο αντιγόνο, ιδιότητα που αποτελεί τη βά­ση της ανοσολογικής εξειδίκευσης, (β) τα λεμφο­κύτταρα πολλαπλασιάζονται, μετά ερεθισμό από αντιγόνα και με την παρουσία αυξητικών παραγό­ντων, σχηματίζοντας κυτταρικούς κλώνους με την ίδια εξειδίκευση, ζουν μεγάλο χρονικό διάστημα ­(μήνες ή χρόνια) και μπορούν να συγκρατούν πληροφορία για αντιγόνα για πολύ χρόνο, ιδιό­τητα που αποτελεί τη βάση της ανοσολογικής μνημοσύνης (γ) τα λεμφοκύτταρα μπορούν να κυκλοφορούν μεταξύ αίματος, λεμφικού συστή­ματος και ιστών, εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο τη διάδοση σε όλο το σώμα της ειδικής μνημοσύνης που αποκτήθηκε σαν συνέπεια τοπι­κής ανοσολογικής αντίδρασης. Όταν τα λεμφο­κύτταρα εγκαταλείψουν το μυελό των οστών, αποτελούν δύο μεγάλες ομάδες. Τα κύτταρα της πρώτης ομάδας φέρονται στο θύμα αδένα, όπου υφίστανται τροποποιήσεις για την απόκτηση νέ­ων αντιγόνων επιφάνειας και ωριμάζουν υπό την επίδραση της ορμόνης θυμοσίνης καθιστάμενα δραστικά ή ανοσολογικά ικανά. Τα κύτταρα αυτά αργότερα εγκαταλείπουν το θύμα σαν Τ-λεμφο­κύτταρα. Τα κύτταρα της άλλης ομάδας φέρο­νται κατευθείαν στους λεμφικούς ιστούς όπου σχηματίζουν τα B-λεμφοκύτταρα. Τα Β-λεμφο­κύτταρα, όταν εκτεθούν σε ξένα αντιγόνα, συνθέ­τουν RNA και διαφοροποιούνται σε πλασμοκύτ­ταρα, τα οποία παράγουν και εκκρίνουν ανοσο­σφαιρίνες (αντισώματα) στα υγρά του σώματος (χυμοί), συμβάλλοντας στη χυμική ανοσία. Τα αντισώματα αντιδρούν με κυκλοφορούντα αντιγό­να, δεν είναι όμως ικανά να εισέλθουν σε ζώντα κύτταρα. Αντίθετα, τα Τ-λεμφοκύτταρα αντι­δρούν κατευθείαν με τους στόχους τους, δηλαδή με κυτταρικά σώματα μολυσμένα από ιούς ή με­τατραπέντα σε κύτταρα όγκου, συμβάλλοντας στην κυτταρική ανοσία. Στο κοινό μικροσκόπιο τα διαφορετικά λειτουργικώς λεμφοκύτταρα ομοιάζουν μεταξύ τους. Όμως αυτά φέρουν στην επιφάνειά τους διαφορετικούς δείχτες (γλυκαπρωτεΐνες), οι οποίοι μπορεί να διαπιστω­θούν με μονοκλωνικά αντισώματα. Με αυτό τον τρόπο μπορεί κανένας να διακρίνει, όχι μόνο τα B- από τα Τ-κύτταρα, αλλά και τους υποπληθυ­σμούς τους. Λεμφοειδή κύτταρα τα οποία δε φέ­ρουν ούτε Τ- ούτε B-κυτταρικούς δείκτες αναφέ­ρονται σαν μηδενικά κύτταρα, τα οποία περιλαμ­βάνουν τα κύτταρα φυσικοί φανείς (ΝΚ) και τα φυσικά κυτοτοξικά κύτταρα (NC). Κάθε Β-κύττα­ρο είναι προγραμματισμένο να παράγει ένα ειδι­κό αντίσωμα. ‘Οταν το Β-κύτταρο δεχθεί ένα αντιγονικό ερεθισμό, πολλαπλασιάζεται προς πολλά, μεγάλα πλασμοκύτταρα, τα οποία παρά­γουν και εκκρίνουν ανοσοσφαιρίνες (αντισώμα­τα). Η επιφάνεια του B-κυττάρου είναι περιτυ­λημένη με αντισώματα τα οποία επιτρέπουν στα Β-κύτταρα να αναγνωρίζουν τα ειδικά αντιγόνα. Τα περισσότερα B-κύτταρα είναι υπό το ρυθμι­στικό έλεγχο των Τ-λεμφοκυττάρων (τα Τ-Η κύτ­ταρα διεγείρουν και τα Τ-S κύτταρα καταστέλ­λουν). Τα Τ-κύτταρα έχουν δύο σπουδαίες λειτουργίες: συντονίζουν τη συνεργασία των διαφό­ρων ανοσολογικών κυττάρων και είναι ικανά να προσβάλλουν κατευθείαν κυτταρικά σώματα τα οποία έχουν μολυνθεί από ιούς ή έχουν μετα­τραπεί σε κύτταρα όγκου. Λειτουργικώς τα Τ-κύτταρα διακρίνονται σε (α) Τ-βοηθητικά κύττα­ρα, τα οποία δραστηριοποιούν τα Β-κύτταρα και διεγείρουν άλλα Τ-κύτταρα, ΝΚ κύτταρα και τα μακροφάγα, (β) Τ-κατασταλτικά κύτταρα, τα οποία αναστέλλουν πλήρως ή μερικώς τα B- και άλλα Τ-κύτταρα, (γ) κυτοτοξικά Τ-κύτταρα (Τ κύτταρα φανείς), τα οποία εντοπίζουν και κατα­στρέφουν κυτταρικά σώματα επιμολυσμένα από ιούς και (δ) επιβραδυνόμενης υπερευαισθησίας Τ-κύτταρα, τα οποία έλκουν και δραστηριοποιούν άλλα κύτταρα, όπως μαχροφάγα. Όλα τα Τ-κύτταρα που συμμετέχουν στην κυτταρικού τύ­που ανοσία μπορούν να εμπλακούν στο σχημα­τισμό μνημονικών κυττάρων και κατά συνέπεια να οδηγήσουν σε δευτερεύουσα, μεταγενέστερη ανοσολογική απάντηση αυξημένης δραστηριότη­τας. Οι δράσεις των Τ-κυττάρων αποδίδονται κυρίως στην έκκριση λεμφοκινών, οι οποίες περι­λαμβάνουν παράγοντες υπεύθυνους για την έλξη (χημειοταξία) των μακροφάγων κυττάρων, λεμφο­τοξίνης, η οποία θανατώνει ξένα κύτταρα και ιντερφερόνης, η οποία αδρανοποιεί ιούς. Η κυτ­ταρική ανοσία παίζει σπουδαίο ρόλο στην άμυνα του σώματος έναντι ιικών, βακτηριακών και μυκητιακών λοιμώξεων, στην απόρριψη μοσχεύμα­τος και στην άμυνα έναντι νεοπλασματικών όγκων. Η ύπαρξη Τ-κυτταρικής ανοσίας στη φυ­ματίωση μπορεί να δειχθεί με την αντίδραση Mantoux (αντίδραση φυματίνης). Η υπερδραστηριότητα της Τ-κυτταρικής ανοσίας προκαλεί μια μορφή αντίδρασης υπερευαισθησίας. Η λει­τουργία των Τ-λεμφοκυττάρων μπορεί να κατα­σταλεί με στεροειδείς ορμόνες ή με αζαθειοπρί­νη. Τέτοια φάρμακα χρησιμοποιούνται για την πρόληψη απόρριψης μεταμοσχευμένου ιστού ή οργάνου.

Immunology is a relatively young branch of medical science; it influences our understanding, as well as diagnosis and therapy of many different illnesses. Immunolo­gy deals with the specific immune responses, that is with the defense mechanisms which operate only when a person has been previous­ly exposed to a particular substance. Substan­ces capable of stimulating immune responses are known as antigens, which can stimulate the production of antibodies. There are two kinds of specific immune mechanisms: humoral immunity, which involves the production of antibodies by B-cells, and cellmediated im­munity, in which special T-lymphocytes react directly with foreign material.

Lymphocytes have the pivotal role in the immune system. They bear the major respon­sibility for the actions of the immune system. They cannot phagocytize, but instead demon­strate other special properties.

– Lymphocytes carry specific surface receptors which allow each cell to react with one indivi­dual antigen. This is the basis of immunologi­cal specificity: (a) Lymphocytes divide after stimulation by antigen (and the presence of growth factors) to form cell clones of identical specificity. They are long-lived (months or years) and can retain information about anti­gens for a long time. This is the basis of im­munological memory. (b) Lymphocytes can cir­culate between the bloodstream, the lymphatic system and tissues. This ensures that specific memory, acquired as a consequence of a local immune reaction, is distributed throughout the whole body.

When lymphocytes leave the bone marrow, they consist of two large groups. One group moves to the thymus and is there processed (acquisition of new surface antigens) and matu­rated (under the influence of the hormone thy-rosin) to become effective or immunologically competent. These cells later leave the thymus as T-lymphocytes. The other group of cells tra­vels directly to the lymphoid tissues where they become Slymphocytes.

B-lymphocytes, when exposed to foreign antigens, they synthesize RNA and differentiate to plasma cells, which produce and secrete immunοglobulines (antibodies) into the body fluids (“Humor”). They thus contribute to what is called humoral immunity. The antibodies re­act with circulating antigens, but are unable to enter living cells.

T-lymphocytes, in contrast, react directly with their targets, i.e. with body cells infected by viruses, or transformed into tumor cells. T-cells therefore contribute to what is called cel­lular immunity.

Functionally distinct lymphocytes all look the same under the light microscope. However, they carry different markers (glycoproteins) on their surfaces, which can be identified with the help of monoclonal antibodies. In this way it is possible, not only to distinguish B- and T-cells, but also to discriminate further subpo­pulations of these. Lymphocyte-like cells which possess neither T- nor B-cell markers are re­ferred to as Null cells. Null cells comprise the Natural Killer (NK) cells and the Natural Cyto­toxic (NC) cells.

Each B-cell is programmed to produce a specific antibody. When a B-cell receives an antigenic stimulus, it divides to give rise to se­veral large plasma cells which produce and secrete immunoglobulins (antibodies). The sur­face of the B-cell is also enveloped in the antibodies, which allow the B-cells to recogni­ze the specific antigens. Most B-cells are under the regulatory control of the T-lymphocy­tes (T-H cells stimulate; T-S cells suppress).

T-cells have two important functions: they orchestrate the interplay of the different im­mune cells, and are also able to directly attack body cells which have been infected by viruses or are transformed into tumour cells. Functio­nally, T-cells can be divided into the following groups: (a) Τ-Helper cells: activate B-cells, stimulate other T-cells, NK cells and macro­phages. (b) T-Suppressor cells: inhibit comple­tely or in part B- and other T-cells. (c) Cytoto­xic T-cells (killer T-cells): locate and destroy virus-infected body cells. (d) Delayed hypersen­sitivity T-cells: attract and activate other cells, e.g. macrophages.

All T-cells which participate in cell-mediated immunity can become involved in the forma­tion of memory cells, and hence can lead to a secondary, later immune response of increased effectiveness. The effects of T-cells can be at­tributed largely to the secretion of lymphoki­nes, which include factors responsible for the attraction (chemotaxis) of macrophage cells and also lymphotoxin (which kills foreign cells) and interferon, which inactivates viruses.

Cellular immunity plays an important role in the body’s defence against viral, bacterial and fungal infections, in transplant rejection and in the defence against neoplastic growths. The presence of T-cell immunity to tuberculosis can be demonstrated with the Mantoux reaction (tuberculin reaction).

Overactivity of T-cell immunity causes one form of hypersensitivity reaction. T-lymphocyte function may be suppressed by steroid hormo­nes or by the drug azathioprine. Such drugs are used to prevent rejections of a grafted tis­sue or organ.

Αναφορές – References
  1. Plessas, S.T., Plessas, C.T.: Non-specific defense mecha­nisms. Klin. Farmakol. Farmakokinet. Ell. Ekd. 9: 199-218 (1991)
  2. A.M. Silverstein (ed.): Α History of Immunology. Aca­demic Press. San Diego, 1989.
  3. P. Letonturier (ed.): Immunologie Generale. 3eme Edi­tion, Masson, Paris, 1986
  4. I.M. Roitt (ed.): Essential Immunology. 7th ed., Black­well, London, 1991
  5. D. Maje, B. Champion, Α. Cooke, Μ. Owen (eds): Advan­ced Immunology. 2nd ed., J.B. Lippincott, London, 1991

Online ISSN 1011-6575

Άρθρα Δημοσιευμένα σε αυτό το Περιοδικό Καταχωρούνται στα:

Chemical Abstracts

Elsevier’s Bibliographic Databases: Scopus, EMBASE, EMBiology, Elsevier BIOBASE
SCImago Journal and Country Rank Factor

Articles published in this Journal are Indexed or Abstracted in:
• Chemical Abstracts
• Elsevier’s Bibliographic Databases: Scopus, EMBASE, EMBiology, Elsevier BIOBASE
SCImago Journal and Country Rank Factor

Τι είναι η Επιθεώρηση Κλινικής Φαρμακολογίας και Φαρμακοκινητικής-Ελληνική Έκδοση-Οδηγίες προς τους Συγγραφείς 
What is Epitheorese Klinikes Farmakologias και Farmakokinetikes-Greek Edition-Instrunctions to Authors

Άρθρα Δημοσιευμένα στην Επιθεώρηση Κλινικής Φαρμακολογίας και Φαρμακοκινητικής-Ελληνική Έκδοση
Articles Published in Epitheorese Klinikes Farmakologias και Farmakokinetikes-Greek Edition

Συντακτικη Επιτροπή-Editorial Board

ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ 1992 – ANNUAL SUBSCRIPTION 1992
Γλώσσα Πλήρους Κειμένου – 
Full Text Language
Ελληνικά – Greek
Παραγγελία – Αγορά –
Order – Buy
Ηλεκτρονική Μορφή: pdf (70 €) –
Digital Type: pdf (70 €)pharmakonpress[at]pharmakonpress[.]gr
Έντυπη Μορφή (70 € + έξοδα αποστολής)
Printed Type (70 € + shipping)pharmakonpress[at]pharmakonpress[.]gr

 

 

Προσθέστε στους σελιδοδείκτες το μόνιμο σύνδεσμο.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.